Praca z Elą pozwala mi dostrzec niezauważone wcześniej aspekty wątku, którym się akurat zajmujemy. Otwiera mi oczy na to, że nie ma prawd absolutnych i na to, jak bardzo przywiązuję się do swoich „narracji”. Zawsze kończy się to u mnie śmiechem z siebie samej, ale jest to śmiech z ulgą.

To, co wydawało mi się straszne, już takie straszne nie jest.

Jej wewnętrzna pogoda ducha i dystans do życia działa dobrze na moją rozklekotaną duszę. Dodam jeszcze, że poznałyśmy się na pewnych warsztatach jako uczestniczki i zdecydowałam się na kilka sesji u Eli za pomocą Skypa’ .

Polecam

Warsztaty, w których uczestniczyłam pomogły mi w wielu rzeczach. Ponieważ jestem inżynierem, a inżynierowie zwykle nie należą do dobrych humanistów, nie wiem czy zdołam opisać wszystko, co bym pragnęła sprecyzować.

Postaram się ująć w punktach:

- Uświadomiłam sobie, że wyolbrzymiałam swoje problemy. Z pewnością wiele razy punkt położenia zależy od punktu patrzenia.
- Uświadomiłam sobie, że jak teraz nie będę cieszyć się z życia, z tego co mam, to może to być czas stracony, czas który nigdy nie powróci.
- Zwykle nie mam problemu z byciem otwartym, ale moja sytuacja w pracy niestety wywołała we mnie pewne blokady, i czasem tak jest, że w stosunku do niektórych ludzi ciężko być mi otwartym, nie mogę im zaufać. Nie złoszczę się. Tylko podświadomie czuję, że nie mogę się otworzyć w stosunku do niektórych ludzi.
- Bardziej doceniam swojego tatę, jego istnienie. Moje więzi z tatą zawsze były słabe. Rzadko rozmawiamy razem. Rzadko się spotykamy. Myślę, że teraz się to zmieni.
- Staram się mniej denerwować. Czasem są sytuacje, które potrafią wyprowadzić człowieka z równowagi. Choćbym chciała, to nie mogę już zdusić w sobie takich emocji. Teraz już wiem, że nie można ich w sobie zdusić, bo się potęgują. I nie duszę w sobie, ale pojawiają się spięcia. I to boli.

Ale jestem już silniejsza, żeby móc to przyjąć.

Dziękuję